Lumilipat ang mga makata sa Elbi
dahil madalas doon sa kaniyang mga parang
sa gitna ng kaniyang naglalakihang mga puno
kapag ganap ang kabilugan ng buwan
naroon ang mga taludtod
sumasayaw paikot sa mga saknong
na hugis tanaga, minsa’y haiku, minsa’y liriko.
May ilan ring nagkakamabutihan
palihim na lumilisan
dalawahang magsosolo
sa gilid ng mababatong sapa ng Molawin
at sa likod ng mga dao
nagnanakaw ng halik ang isa bago may makakita
kunwaring iilag naman ang isa
kahit namumula ang mga pisngi niya.
Pero mas madalas
may bigla nalang maglalakad ng marahan
paalis sa bilog
sasayaw sa himig na siya lamang ang nakaririnig
at aawit
sa wikang siya lamang ang nakaiintindi
nakapikit ang mga mata
umiindak
malayang-malaya.
Naroon silang lahat
sa damuhan
lumilitaw sa sinumang bukas
at handang mag-antay
sa sinumang nanlulumo o natatakot
o nagsawa na sa init, at ingay, at usok.
At kapag madadala ka sa tamis ng tugtog
at sa halina ng mga salita
makalilimutan mong magingat
sa panonood sa kanila
may makaririnig sa kaluskos ng mga dahong
gawa ng iyong mga paa
at baka
baka lang
mapalingon silang lahat sayo
nakangiting magsasabi
“Sandali lang.”